Rond 9 uur waren we alweer klaar voor de laatste etappe van onze tocht. Het was droog toen we vertrokken, maar dat duurde helaas niet lang. We hadden al 4,5 km gefietst toen we aan het einde van de Heijendaalseweg Nijmegen verlieten. Het was wel raar om het hek waar we bij uitkwamen 2 dagen later op het journaal terug te zien omdat daar een groot tentenkamp komt voor de opvang van asielzoekers.
Bij het hek gingen we linksaf. De weg liep iets omhoog. In de verte was een spoorlijn. Toen de spoorbomen dicht gingen zei Frans dat we rustig konden fietsen, dan hoefden we niet te wachten bij het oversteken. Toen we vlak bij de spoorwegovergang waren begon het opeens te stortregenen. De weg was vrij, maar we zijn toch maar even gestopt om onze regencapes aan te doen. Daardoor moesten we toch weer wachten voor de spoorwegovergang, want toen we er bijna waren kwam er weer een trein aan. De tocht ging verder door de natuur. We fietsten een eind langs een spoorlijn af die niet meer gebruikt werd. Zo zie je dat de natuur toch terug neemt wat niet gebruikt wordt. Tussen de rails stonden kleine boompjes en struiken.
Deze zelfde route hebben we 2 jaar geleden ook gefietst voor het fietserpad, maar toen vanaf de andere kant en met heel wat beter weer. Een groot gedeelte van het pad was zandpad. We waren vlak bij de Zevendalseweg toen het weer droog werd dus hop de regencape weer uit. De Zevendalseweg konden we 2 jaar geleden vanaf de andere kant niet fietsend omhoog komen. Nu konden we het eerste deel van de weg zonder trappen (op de pedalen) nemen. We hielden genoeg vaart om de eerste paar dalen te nemen. Daarna kregen we een paar bultjes die net wat hoger waren en waar we wel even ons best voor moesten doen en het laatste stuk (wat we toen niet omhoog kwamen) gingen we in volle vaart naar beneden. 2 Jaar geleden hadden we een plek langs de route ontdekt met een prachtig uitzicht over de Mookerhei, helaas hebben we die plaats deze keer niet kunnen ontdekken, we zijn er vast wel voorbij gegaan.
In Plasmolen hadden we nog even een mooi uitzicht over de Mokerplas. In Middelaar het volgende dorpje zagen we een oprit vol staan met betonnen tuinbeelden. Vicky heeft het afgelopen jaar volop lopen zoeken naar dergelijke beelden en nu vinden wij ze vlak bij Nijmegen.
Net voor Gennep gingen we nog door een natuurgebiedje met de naam Genneperhuis. Ook hier waren zandpaden. Frans vindt dat wel mooier als die geasfalteerde fietspaden, maar het is vaak wel wat lastiger fietsen.
Toen we Gennep in fietsten sprong mijn fietsteller ODO op 4000. Dat wil zeggen dat ik sinds 17 maart 2015 al 4000 km gefietst heb met deze fiets. Op 10 maart werd mijn vorige fiets gestolen. Daarmee had ik in 2015 al 217 km gefietst. De totale stand voor dit jaar was in Gennep dus eigenlijk al 4217 km. Ik hoop dit jaar de 5000 km te halen.
In Gennep hebben we ons zelf weer getrakteerd op een cappuccino met gebak omdat we hier de tocht volbracht hebben. In het voorjaar zijn we van Vlissingen naar Gennep gefietst, toen zijn we met de fiets bij de Martinustoren geweest. Nu zijn we opnieuw van Vlissingen naar Gennep gefietst maar dan helemaal langs de Noordzee en de Waddenzee af en langs de hele oostgrens van Nederland.
Vanaf Gennep zijn we via makkelijk doorfietsen naar huis gefietst. Dit was ook nog 28 km. Dit laatste stuk van onze tocht werd gekenmerkt door zware regenval en onweersbuien. Maar als het dan niet regende dan scheen opeens de zon en was het bloedheet met de regencape aan.
We zijn in een keer doorgereden naar huis. Alleen tussen Mill en Zeeland hebben we heel even in een koeienstal geschuild omdat de regen toen echt met bakken uit de lucht kwam en je echt niets meer kon zien. Rond half 2 ’s middags waren we thuis. We hadden die dag toch nog 50 km gefietst. Later die middag zeiden we tegen elkaar: “Je zou met dit weer de ronde van Nederland moeten fietsen …. Zijn wij even blij dat we weer thuis zijn. De tocht zit er weer op. Nu nog even alle foto’s bij de verhalen plaatsen en natuurlijk nog het certificaat aanvragen als bewijs dat we het echt gedaan hebben.